W języku angielskim funkcjonują trzy nazwy, często zamiennie używane na określenie wodoprzepuszczalnych materiałów, używanych w celu wzmocnienia nawierzchni: „pervious pavers”, „permeable pavers” oraz „porous pavers”. Nawet specjaliści niejednokrotnie używają tych nazw zamiennie, nie przywiązując wagi do występujących między nimi faktycznych różnic. Tymczasem okazuje się, że pojęcia te nie powinny być traktowane jako tożsame, gdyż kryją się pod nimi nieco odmienne rozwiązania techniczne.

Niezależnie od rodzaju umocowania nawierzchni, każdy z przypadków wymaga zastosowania podobnego rodzaju podbudowy z kruszywa, która stanowi warstwę rozsączającą, przepuszczającą wodę w głąb ziemi tudzież do odpowiedniego odpływu. Nazywana bywa ona „paver system”, gdyż odpowiada za stabilność całej konstrukcji.

„Permeable pavers” to nazwa odnosząca się przykładowo do nawierzchni z kostki brukowej, gdzie woda rozprowadzana jest po całej powierzchni, przenikając do wspomnianego systemu poprzez wąskie łączenia z sypkiego materiału. Nawierzchnie te zapewniają więc najmniejszą wodoprzepuszczalność, gdyż większą ich część pokrywają betonowe kostki.

„Porous pavers” stanowi najbardziej odpowiednie określenie dla syntetycznej kratki ogrodowej, jednak odnosi się również do betonowych płyt ażurowych. W tym przypadku woda przenika do systemu poprzez liczne komory – oczka kratek czy też płyt. Dzięki temu procent powierzchni wodoprzepuszczalnej zdecydowanie wzrasta względem omawianego wcześniej rozwiązania.

Trzecie „p”, czyli „pervious pavers” to innowacyjne rozwiązanie stosowane w celu wzmacniania gruntu przy jednoczesnym zapewnieniu jego wodoprzepuszczalności. Tego rodzaju nawierzchnie powstają w wyniku łączenia drobnego, naturalnego kamienia przy użyciu złożonych, organicznych polimerów i z zastosowaniem ultrafioletowych inhibitorów. Mimo tego, że powierzchnia pokryta jest de facto kamieniem, tego rodzaju metoda umożliwia osiągnięcie przepuszczalności wody na podobnym poziomie, jak w przypadku zwykłego trawnika.

Pozdrawiamy