Jednym z ważniejszych zastosowań obrzeży ogrodowych geoBORDER jest rozdzielenie trawnika od ścieżki. Podobnie jak w poprzednio omawianym przypadku mówimy o palisadzie stosowanej na granicy powierzchni pokrytej trawą, stąd często bywa ona zamiennie nazywana obrzeżem trawnikowym. Ścieżki, zwłaszcza te, które wyznaczane są w sposób naturalny, a więc piaszczyste czy żwirowe, wymagają zastosowania tego rodzaju obrzeży. Przydadzą się one również w przypadku kostki brukowej czy też nawierzchni betonowej.

Idea zastosowania obrzeży dla rozgraniczenia trawnika od ścieżki jest identyczna, jak w przypadku trawnika i rabaty – chodzi przede wszystkim o to, by trawa nie przerastała na powierzchnię ścieżki. W przypadku naturalnego pokrycia dróżki piaskiem lub żwirem mogłoby to doprowadzić nawet do jej zarośnięcia. A przecież ścieżka wyznaczona jest właśnie po to, żeby wskazywać ludziom miejsce przejścia między połaciami trawy. Jednocześnie jeśli dróżkę wyznaczają elementy betonowe, to trawa mogłaby wyrastać między nimi (kostka brukowa) lub też w powstających w betonie pęknięciach.

Z tego rodzaju wykorzystaniem obrzeża trawnikowego również możemy się spotkać zarówno w prywatnych ogródkach, jak i w przestrzeni miejskiej. W pierwszym przypadku najczęściej używa się go dla wyznaczenia głównej ścieżki, prowadzącej od furtki do drzwi domu, służącej więc ograniczonej grupie osób. Znacznie większe grono użytkowników mają z kolei ścieżki piesze i rowerowe, wyznaczane w parkach oraz terenach zalesionych, znajdujących się w granicach miast.

Pozdrawiamy